Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΤΙ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑΝ ΑΠΟΨΗ;

Του Σταμάτη Ζαχαρού



Το 2003 η χώρα ζούσε το προολυμπιακό ντελίριο. Κανείς δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με την παραγωγή, την βιομηχανία ή την οικονομία. 

Μόνον ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έμοιαζε με τη φωνή της λογικής που μιλούσε για Κυβερνητικό σχέδιο αποβιομηχάνισης.




Με αφορμή επίσκεψη του τότε προέδρου κ. Κωνσταντόπουλου στις Σκουριές για συμπαράσταση στους μεταλλωρύχους-απεργούς πείνας το γραφείο του κόμματος εξέδωσε τότε μια σχετική ανακοίνωση που μιλούσε για εγκατάλειψη των μεταλλείων, κοινωνικές συνέπειες και δικαιώματα των εργαζομένων.


 Με άλλα λόγια καλούσε το κράτος να βρει μια λύση για να κρατήσει ανοιχτά τα μεταλλεία.




Τη σχετική ανακοίνωση ανάρτησε χθες βράδυ στο Twitter, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Γ. Μουρούτης και αμέσως ξεκίνησε η γνωστή διαμάχη των social media σχετικά με το τι είναι πολιτικός διάλογος και τι ξεδιάντροπη προπαγάνδα.



Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άλλο κόμμα. Υπ’ αυτή την έννοια μπορεί να υποστηρίζει οτιδήποτε ακόμη και αν είναι αντίθετο με τις παλαιότερες θέσεις του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Αποτελεί όμως φυσική συνέχειά του, ενώ το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μπαλάφας, ήταν παρόν και τότε στην επίσκεψη με την ίδια ιδιότητα.



Μπορεί φυσικά στα 11 χρόνια που μεσολάβησαν, τα στελέχη που τότε ζητούσαν ανοιχτά μεταλλεία να άλλαξαν αντιλήψεις. Αυτή άλλωστε είναι ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το αρτιοσκληρωτικό ΚΚΕ. Έχουν ευρύτητα απόψεων και δικαίωμα να τις αναμορφώνουν. Οι τότε απόψεις τους άλλωστε είχαν απήχηση σε μικρά μονοψήφια νούμερα ενώ τώρα εκφράζουν σχεδόν έναν στους τέσσερις Έλληνες. Διόλου άσχημα.



Τώρα λοιπόν θέλουν κλειστά μεταλλεία και τα βασικά τους επιχειρήματα είναι τα γνωστά δύο. Το περιβάλλον και το ξεπούλημα. Οι –ίδιοι- εργαζόμενοι που τότε δεν έπρεπε να χάσουν «τίποτα από αυτά που έχουν δουλέψει, τίποτε από αυτά που δικαιούνται. Πρέπει το κράτος και η πολιτεία να τους συμπαρασταθεί, να τους στηρίξει, γιατί εδώ είναι μία από τις πρώτες περιπτώσεις που χρειάζεται η αλληλεγγύη και η κατοχύρωση της αξιοπρεπούς διαβίωσης», τώρα μπορούν επιτέλους να τα χάσουν.



Σε ό,τι αφορά το πρώτο θέμα, αυτό της οικολογίας, το έβαλε στη σωστή διάστασή του ο Άδωνις Γεωργιάδης που είπε τη θρυλική φράση «εμείς είμαστε πιο οικολόγοι από αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ»

Ας δούμε λοιπόν πώς θα μετρήσουν οι δύο πλευρές ποιος είναι πιο οικολόγος για να τελειώνουμε με τους προστάτες της φύσης. Λες και όλοι οι άλλοι λατρεύουν το τσιμέντο και τα καμένα δάση. Οι μέθοδοι εξόρυξης προφανώς έχουν εκσυγχρονιστεί ενώ οι περιβαλλοντικές μελέτες τυπικά τουλάχιστον είναι πιο αυστηρές. Αν ωστόσο υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι οι αρμόδιοι δημόσιοι υπάλληλοι έκαναν απλώς τα στραβά μάτια στις παρανομίες των Καναδών, ας το πει ανοιχτά.


Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά οφέλη, τα επιχειρήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.



Η πρώτη αφορά στο τίμημα που καταβλήθηκε από την European Goldfield για την εξαγορά των μεταλλείων. Στην πραγματικότητα δεν πληρώθηκε κάποιο τίμημα. Τα 11 εκατ. ευρώ δόθηκαν ουσιαστικά στην TVX που αποχωρούσε έντρομη μετά από εννέα χρόνια ουσιαστικής αδράνειας. Η Ελληνικός Χρυσός ουσιαστικά ανέλαβε να κάνει αυτό που δεν μπορούσε το κράτος. Να διαχειριστεί τα μεταλλεία και να κρατήσει τους εργαζόμενους στη θέση τους. Η TVX πάντως είχε καταβάλλει ένα σχετικά χαμηλό τίμημα της τάξης των 11 δισ. δραχμών ήτοι περίπου 40 εκατ. ευρώ.


Η δεύτερη αφορά στα οφέλη που θα έχει διαχρονικά το κράτος από την εξόρυξη. Σε όσα οφέλη υπήρχαν το 2003 (δηλαδή φόρους, θέσεις εργασίας, τροφοδοσία κ.α.) πρέπει κανείς να προσθέσεις τα μεταλλευτικά δικαιώματα που πλέον είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει η Καναδική εταιρεία.



Είναι περισσότερο προφανές από τη γλώσσα της ανακοίνωσης, ότι τότε ο ΣΥΝ δεν προέτρεπε το κράτος προς μια λύση εκμετάλλευσης των μεταλλείων από ιδιώτες. Η κρατικοποίηση θα ήταν 
 προφανώς η προτιμώμενη τακτική για να μην χαρίσουμε τίποτα στους διεθνείς χρυσοθήρες.

Ασχέτως αν η λύση μιας κρατικής (και ενδεχομένως ελλειμματικής) επιχείρησης θα απαιτούσε τον οβολό όλων μας. Ωστόσο ζητούσε ανοιχτά μεταλλεία για να αποφευχθεί η αποβιομηχάνιση. 

Σήμερα που η ανάγκη για παραγωγή και θέσεις εργασίας είναι σαφώς πιο επιτακτική, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ανοίξουν τα μεταλλεία…





Αναδημοσίευση από το www.capital.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Το μόνο σίγουρο στη χώρα που ζούμε με το πολιτικό πολιτισμό που διαθέτει και το είδος πολιτικής που ασκείται (μεταμοντέρνος λαϊκισμός) αλλάζουν πολύ εύκολα θέσεις και απόψεις, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις "ανάγκες" της χρονικής περιόδου, που αυτός ο μεταμοντέρνος λαϊκισμός δίκην πολιτικής ασκείται. 

Σ΄αυτό όμως το ανελέητο κυνήγι εναντίον της μεταλλείας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνος του και είναι άδικο να του χρεώνονται τα πάντα σ' αυτό το κυνήγι μαγισσών.

 Υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις που έχουν προστεθεί στον αντιμεταλλευτική ρητορική του. Αυτό που πολλές φορές έχουμε χαρακτηρίσει απ' αυτό το blog "ερμαφρόδιτη κατάσταση" ή "ετερόκλητο πολιτικό μωσαϊκό"

Γι΄αυτό το λόγο "σπάμε το κεφάλι μας" και αναρωτιόμαστε συνέχεια "τι κρύβεται επιτέλους πίσω απ' αυτό τον πόλεμο εναντίον της μεταλλείας;"

Γιατί κακά τα ψέματα αυτά που ακούμε τώρα από το ΣΥΡΙΖΑ ή από άλλα κόμματα, θα μπορούσαμε να τα ακούμε κάλλιστα από τα κόμματα της τρικομματικής κυβέρνησης, αν ήταν αντιπολίτευση. Εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ σέρνει το χορό του κλεισίματος των μεταλλείων, ακολουθούν όμως και άλλοι από πίσω του. 

Αν δεν ήταν "politic fashion victims", δηλαδή θύματα της επικρατούσας πολιτικής μόδας, θα μπορούσαν να είχαν διαφοροποιηθεί  από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως τον ακολουθούν και τον μιμούνται...

 Όλα αυτά ενώ τα αντιμεταλλευτικά επιχειρήματα για το "περιβάλλον", το "νερό", τη "σκόνη", τα "οφέλη του δημοσίου" έχουν καταπέσει στο σύνολο τους και όμως παρ' όλα αυτά το συγκεκριμένο μπλοκ όχι μόνο αρνείται μόνο να το παραδεχθεί, αλλά έχει το απύθμενο θράσος να στέλνει και τελεσίγραφα μη παραδοχής της επιστημονικής αλήθειας και σεβασμού των αποφάσεων της πολιτείας και της δικαιοσύνης.

Το ζήτημα είναι πιο βαθύ κατά τη γνώμη μας και ξεπερνάει την αβάσταχτη ελαφρότητα του εγχώριου πολιτικού σκηνικού.

Ποιος θα βρει το κουράγιο και το θάρρος να το αναδείξει;